Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ

Πλούσια είναι η ιστορία του νησιού, αλλά και οι ονομασίες που πήρε στα χρόνια που πέρασαν μέχρι το σημερινό Κέα-Τζιά

· Υδρούσσα εξ αιτίας των πολλών νερών και της πυκνής βλάστησης

· Εύξαντις: Από τον Ευξάντιο, γιο του Μίνωα και της Κείας Δεξιθέας. Ο Ευξάντιος θεωρείται ένας από τους
ιδρυτές της Κορησσίας

· Σειρίη: Αναφέρεται σαν ένα λαμπρό αστέρι που κατέκαιε το νησί και δημιουργούσε ξηρασία

· Κέως: Από τον ήρωα Κέω που ήρθε αποικιστής στο νησί επικεφαλής Λοκρών

· Τετράπολις: Στη Γεωμετρική περίοδο η Τζιά απετελείτο από 4 κράτη αυτόνομα με δικό τους νόμισμα αλλά
με κοινή νομοθεσία. Μόνο σε περίπτωση εξωτερικού κινδύνου συγκροτούσαν ομοσπονδία για
κοινό αγώνα

· Ζία: Στην εποχή των Ενετών

· Κέα: Η σημερινή επίσημη ονομασία του νησιού

· Τζια: Η σημερινή ονομασία του νησιού στην καθομιλουμένη.

ΑΡΧΑΙΟΙ ΧΡΟΝΟΙ

Σαν πρώτοι κάτοικοι αναφέρονται οι άποικοι Αρκάδες με αρχηγό τον Αρισταίο, ο οποίος κάνοντας θυσίες στο θεό της βροχής Ικαμιαο Δία γλύτωσε το νησί από την ξηρασία που κατέκαιε το νησί ο Σείρος αστέρας. Ο Αρισταίος λατρεύθηκε σαν σωτήρας θεός, επιπρόσθετα δίδαξε στους κατοίκους τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τη μελισσοκομία.

(Μινωικός πολιτισμός 2000-1600 π.Χ) Μύθοι και παραδόσεις αναφέρουν ότι Κρήτες αποικιστές με επικεφαλής το Μίνωα κατέλαβαν το νησί. Ο Μίνωας ερωτεύθηκε την Κεία Δεξιθέα, και γέννησαν τον Ευξάντιο οποίος θεωρείται ένας από τους ιδρυτές της Κορησσίας.

Το 1600-1100 π.Χ, (Μυκηναϊκή περίοδος) πραγματοποιείται ένας δεύτερος αποικισμός από Λοκρούς με αρχηγό τον Ναυπάκτιο ήρωα Κέω, γιος του Απόλλωνα και της Ροδόεσσας, όπου και δίνει το όνομα του στο νησί.

Ο 3ος αποικισμός έγινε από τον Ίωνα Θερσιδάμαντα περί το 1300 π.χ. στα τέλη της Μυκηναϊκής περιόδου.

Στους Γεωμετρικούς χρόνους 11ος-8ος π.Χ αιώνας η Κέα απετελείτο από 4 αυτόνομα κράτη – πόλεις. Τις Ιουλίδα-Ποιήεσσα-Καρθαία-Κορησσία. Την ΤΕΤΡΑΠΟΛΗ. Οι 4 πόλεις ήταν αυτόνομες και ανεξάρτητα συγκροτημένες μεταξύ τους με δικό τους νόμιμα το πολίτευμα ήταν τόσο υποδειγματικό, ώστε ο Αριστοτέλης έγραψε την «Κείων Πολιτεία» έργο το οποίο δεν σώζεται στις μέρες μας. πρόκειται για μια περίοδο όπου το πνεύμα κορυφώνεται στο νησί.

Στους περσικούς πολέμους η Κέα πολεμά στο Αρτεμίσιο και στη Σαλαμίνα (480). Το 478 εισέρχεται στην Α΄ Αθηναϊκή Συμμαχία ακολουθώντας την τύχη των υπόλοιπων Κυκλάδων, χάνοντας δηλαδή την αυτονομία της. Το 413 λαμβάνει μέρος στο εκστρατευτικό σώμα της Σικελίας. Από το 404-394 ήταν υπό την κυριαρχία των Λακεδαιμονίων. Το 378 η Κέα εισέρχεται στην Β΄ Αθηναϊκή συμμαχία. Το 338 πολέμησε στη μάχη της Χαιρώνειας. Από το 267-245 το νησί γίνεται βάση πολεμικών επιχειρήσεων των Πτολεμαίων. Από το 203-168 το νησί κυριαρχείται από τη θαλασσοκράτειρα Ρόδο.

Το 67 π.χ. ο Ρωμαίος Πομπήιος αποδεκατίζει τους πειρατές και ανακουφίζει την Κέα από τις λεηλασίες. Το 42 π.Χ ο Μάρκος Αντώνιος δωρίζει το νησί στους Αθηναίους.

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΧΡΟΝΟΙ – ΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑ-ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

Το 1204 η Βυζαντινή Αυτοκρατορία πέφτει στα χέρια των Ενετών. Το 1207 η Ζία καταλαμβάνεται από τους Φράγκους, ωρίζεται σε 4 μέρη και μοιράζεται σε ισάριθμους Ενετούς ευγενείς. Το 1278 οι Βυζαντινοί απελευθερώνουν το νησί. Το 1296 οι Ενετοί ανακαταλαμβάνουν το νησί. Επί τρεισήμισι αιώνες πειρατές λεηλατούσαν το νησί και κατέσφαζαν τους κατοίκους. Το 1537 η Ζία ακολούθησε την τύχη της Κωνσταντινούπολης, της Βασιλεύουσας. Ο Τουρκικός στόλος καταλαμβάνει το νησί, αλλά δεν κατοικεί. Αρκείται στην είσπραξη φόρων από τους κατοίκους. Το 1566 οι Τούρκοι ενεθάρρυναν Αλβανούς εποίκους να κατοικήσουν στην Κέα. Το 1647 το κάστρο καταστρέφεται από τους Ενετούς. Το 1668 ο τουρκικός στόλος καταστρέφει το νησί. Παρά τα δεινά των λεηλασιών και των καταστροφών στο τέλος του 17ου αιώνα, λειτουργούν πέντε μοναστήρια τουλάχιστον, σε σύνολο 3000 κατοίκων. Ένα από τα μοναστήρια αυτά το ίδρυσε η Αγ.Φιλοθέη που είχε καταφύγει το νησί το 1550. Το μοναστήρι του Προδρόμου ασκήτεψε ο Αγ.Τιμόθεος και ο Μιχαήλ Ακομινάτος. Δημιουργείται επίσης η Κοινότητα της Νήσου Ζίας.

Στις αρχές του 18ου αιώνα η οικονομία του νησιού ανακάμπτει καθώς και η ναυτιλία. Το εμπόριο του βελανιδιού ήταν βασική εξαγώγιμη πλουτοπαραγωγική πηγή μαζί με τη μεταξοπαραγωγή και την κατεργασία γιδόμαλλου. Η εξαγωγή κριθαριού και κρασιού επίσης συνέβαλε ικανοποιητικά στην οικονομική ευρωστία των κατοίκων. Την περίοδο του ρωσοτουρκικού πολέμου 1787-1792, ο Λάμπρος Κοτσώνης που είχε παντρευτεί Τζιώτισσα, χρησιμοποίησε το νησί σαν ορμητήριο. Με τέχνασμα κατάφερε να περάσει τα πλοία του από ένα στενό κομμάτι στεριάς στην περιοχή της Κόκκας. Μαζί με τον υπόλοιπο Ελληνισμό έτσι και το νησάκι μας τα έτη 1817-1818 προετοιμάζει και εντάσσει μέλη στη Φιλική Εταιρεία. Συνέβαλαν επίσης και χρηματικά στον εξοπλισμό για την απελευθέρωση. Οι Τζιώτες έλαβαν μέρος στη μάχη της Τριπολιτσάς στις 23 Σεπτεμβρίου 1821. Και μετά πήγαν και πολέμησαν στην Κόρινθο. 3 μέρες μετά 50 Τζιώτες πήγαν και πολέμησαν στη γειτονική μας Κάρυστο. Το 1823 με το ολοκαύτωμα της Χίου, Χιώτες πρόσφυγες που κατάφεραν να διαφύγουν τη σφαγή, μετέφεραν επιδημία πανώλους στην Κέα. Κατά την παράδοση οι κάτοικοι της Κέας θεραπεύθηκαν και σώθηκαν από τον Άγιο Χαράλαμπο ο οποίος είναι σήμερα ο πολιούχος του νησιού και τη μνήμη του οι κάτοικοι τιμούν με ιδιαίτερη ευλάβεια. Το 1825 εκστρατευτικό σώμα λιαπηδων εγκαθίσταται στο νησί. Οι λιάπηδες λεηλάτησαν, βίασαν, εξευτέλισαν τους κατοίκους και κατέστρεψαν κάθε τι που έβλεπαν. Φέρθηκαν σαν Τούρκοι. Το 1835 ιδρύθηκε ο Δήμος Κέας και το πρώτο σχολείο.

Ο 20ος αιώνας ανατέλλει με τη ίδρυση του εργοστασίου εμαγιέ οικιακών σκευών και κατασκευής στρατιωτικών κρανών στο Λιβάδι. Το βελανίδι και το αμύγδαλο δεν είναι πια εμπορεύσιμα σε αντίθεση με τη γαλακτοπαραγωγή αποτέλεσμα μιας διασταύρωσης τζιώτικης και ελβετικής ράτσας αγελάδας. Το μέλι του νησιού κέρδισε την πρώτη θέση στο Τζιώτικο εμπόριο καθώς και το παστέλι.

ΚΕΙΟΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ Ο ΚΕΙΟΣ (556-468 π.Χ)
Γεννήθηκε στην Ιουλίδα, σπούδασε ποίηση και μουσική. Από πολύ μικρός δίδαξε χορό στο ναό του Απόλλωνα στην Καρθαία. Συνέθεσε άσματα, έγραψε επιγράμματα φιλοσοφικά και σατυρικά, επιγραφές, μελωδίες, θρήνους ύμνους, παιάνες, ευχές, τραγωδίες, ελεγεία, υπορχήματα, διθυράμβους. Σαν μουσικός προσέθεσε την 8η χορδή στη λύρα. Σαν γραμματολόγος προσέθεσε στο ελληνικό αλφάβητο τα γράμματα Ξ-Ψ-Η- Ω τελειοποιώντας έτσι το αλφάβητο. Ο Σιμωνίδης έγραψε για τη νίκη των Αθηναίων στο Μαραθώνα. Πέθανε σε μεγάλη ηλικία στις Συρακούσες. Οι Συρακούσιοι που τον αγάπησαν τόσο πολύ μετά το θάνατο του έφτιαξαν μνημείο για να τον τιμήσουν.

ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ (517-452 π.Χ)
Γεννήθηκε στην Ιουλίδα. Ήταν ανιψιός του Σιμωνίδη. Έτσι δικαιολογείται η έφεση του και η ενασχόληση του στη χορική λυρική ποίηση. Έγραψε επινίκιες ωδές, επιγραφές, επιγράμματα, λυρικά ποιήματα και ράματα, ελεγείες. Συνέθετε μουσική και σχεδίαζε ρυθμικής κινήσεις. τα περισσότερα από τα ποιήματά του έχουν χαθεί. Ο Βακχυλίδης ήταν ένας από τους 9 εκπροσώπους της χορικής ποίησης.

ΕΡΑΣΙΣΤΡΑΤΟΣ Ο ΚΕΙΟΣ
Γεννήθηκε στην Ιουλίδα στις παραπάνω ημερομηνίες περίπου. Σπούδασε στην ιατρική σχολή της Κω. Είναι ο εμπνευστής της φυσιολογίας και της ανατομίας. Ήταν ένας από τους συνιδρυτές της Αλεξανδρινής σχολής. Ασχολήθηκε με όλο το φάσμα της τότε ιατρικής. Έκανε ανατομία, χειρουργούσε, ασχολήθηκε με τη γυναικολογία και μαιευτική, τη νευρολογία και ψυχιατρική, την οδοντιατρική, τη φαρμακολογία, τη διαιτολογία, είχε δε εφεύρει και χειρουργικά εργαλεία. Ο Ερασίστρατος, κατά την παράδοση, πέθανε στη Σάμο πίνοντας κώνειο. Επειδή σαν γιατρός που ήταν δεν μπόρεσε να θεραπεύσει το έλκος από το οποίο έπασχε.

ΠΡΟΔΙΚΟΣ Ο ΚΕΙΟΣ
Ρήτορας και σοφός άντρας. Γεννήθηκε στα τέλη του πρώτου ημίσεως του Ε΄ αιώνα. Φέρεται σαν μαθητής του Πρωταγόρα. Ο Πρόδικος, κατά μια εκδοχή πέθανε στην Αθήνα πίνοντας κώνειο, γιατί κατηγορήθηκε ότι με τη διδασκαλία του διέφθειρε τους νέους. Πιθανολογείται να υπάρχει σύγχυση με το θάνατο του Σωκράτη η τυχούσα εφαρμογή του νόμου των Κείων, δηλαδή της θανάτωσης των υπερηλίκων με κώνειο. Άλλη εκδοχή αναφέρει την εκδίωξη του για ασέβεια. Ο Στράβων, όμως αναφέρει ότι οι Κείοι τον τιμούσαν σαν εξέχοντα πολιτικό και του ανέθεταν την εκπροσώπηση τους στη βουλή των ελλήνων.

ΘΗΡΑΜΕΝΗΣ Ο ΑΓΝΩΝΟΣ(;-404 π.Χ)
Γεννήθηκε στην Κέα τον 5ο π.Χ αιώνα χωρίς να γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία γέννησης του. Ήταν μαθητής του Πρόδικου και του Σωκράτη. Ήταν σοφός και διορατικός πολιτικός. Όταν όμως συγκρούστηκε με την πολιτική εξουσία της εποχής του, τον κατηγόρησαν για προδοσία και τον καταδίκασαν στον «δια του κωνείου θάνατο».

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ο ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ (304-250 π.Χ)
Νομοθέτησε πρωτότυπους και αυστηρούς κανονισμούς, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη του πολιτισμού των 4 πόλεων της Κέας, διατηρώντας την αυτονομία και την ειρηνική διαβίωση των κατοίκων.

Η ΚΕΑ ΣΗΜΕΡΑ-ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

Εδώ τελείωσε ο περίπλους στο παρελθόν της Κέας. Επιστρέφουμε στο σήμερα, αυτό το χειροπιαστό και το αισθητό που ήρθες να γνωρίσεις.

Ο ΛΕΩΝ ΤΗΣ ΚΕΑΣ
Βρίσκεται στο ανατολικό μέρος του νησιού λίγο πιο έξω από την πόλη της Ιουλίδας. Είναι σκαλισμένος πάνω σε σχιστόλιθο. Πιθανολογείται ότι κατασκευάστηκε από Ιωνα καλλιτέχνη γύρω στο 600 π.Χ.

Ο ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓ.ΕΙΡΗΝΗΣ
Ονομάστηκε έτσι από την ομώνυμη εκκλησούλα πάνω ακριβώς από το χώρο των ανασκαφών. Πρόκειται για μια προϊστορική περιοχή-οικισμός που πιθανολογείται ότι πρωτοκατοικήθηκε στο τέλος της νεολιθικής εποχής ή στην αρχή της εποχής του χαλκού. Ήταν η κατοικία του βασιλιά Μίνωα και της Κείας Δεξιθέας. Βρέθηκαν επίσης ναός και τάφοι.

Ο ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ ΚΕΦΑΛΑ
Βρέθηκαν τάφοι της ύστερης νεολιθικής περιόδου και ίχνη του αρχαιότερου οικισμού, που έχει μέχρι σήμερα βρεθεί στο νησί.

Η ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΡΘΑΙΑ
Αγναντεύοντας το θαλασσινό ορίζοντα με θέα την Κύθνο στο νότιο μέρος του νησιού, βρίσκεται η Καρθαία, η ωραιότερη των τεσσάρων αρχαίων πόλεων της Κέας. Εκεί βρίσκονται τα λείψανα των υστεροαρχαϊκών ναών του Πύθιου Απόλλωνα, της Αθηνάς, υπολείμματα του αρχαίου θεάτρου και του υδραγωγείοι που τότε λειτουργούσαν.

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΚΑΙ Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΑΓ.ΜΑΡΙΝΑΣ
Νοτιοδυτικά της Ιουλίδας βρίσκεται ο αρχαίος τετράγωνος πύργος της Αγ.Μαρίνας. εικάζεται ότι χρησίμευε για φρούριο και παρατηρητήριο των κατοίκων της περιοχής που ήθελαν να προστατεύουν από τους πειρατές. Το οικοδόμημα είχε τέσσερις ορόφους που επικοινωνούσαν με μια πέτρινη σκάλα. Στα θεμέλια του πύργου υπήρχε στοά διαφυγής για περίπτωση ανάγκης. Σήμερα ο πύργος είναι έτοιμος να γκρεμιστεί. Η αδιαφορία της πολιτείας θα στερήσει όχι μόνο από την Τζια αλλά και από την υπόλοιπη Ελλάδα ένα από τα αρχαιότερα στολίδια. Ο πύργος πήρε το όνομα του από τα συντρίμμια του μοναστηριού της Αγ.Μαρίνας που χτίστηκε δίπλα στον αρχικό πύργο για λόγους προστασίας την περίοδο της τουρκοκρατίας.

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΣΤΡΙΑΝΗΣ
Το μοναστήρι είναι χτισμένο πάνω σε βράχο στο όνομα της Παναγίας. Το 1700 βοσκοί βρήκαν την εικόνα της Παναγίας στο σημείο που έλαμπε φως και έχτισαν στο όνομα της την εκκλησία. Πιστεύεται ότι η εικόνα είναι θαυματουργή.

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ
Βρίσκεται στο δρόμο για τη Μεσαριά. Πρόκειται για μοναστήρι χτισμένο μέσα σε οχυρωματικό τείχος. Υπολείμματα του οποίου σήμερα σώζονται. Η Αγία Τράπεζα είναι χτισμένη πάνω σε αρχαίο δωρικό κιονόκρανο.

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΕΑΣ
Βρίσκεται στην Ιουλίδα, αποτελείται από δύο ορόφους, όπου εκτίθενται μέρος των ανασκαφικών αρχαιολογικών ευρημάτων του νησιού.

Ο ΚΟΥΡΟΣ ΤΗΣ ΚΕΑΣ
Ανακαλύφθηκε το έτος 1930 στη θέση του σημερινού προσφυγικού συνοικισμού όπου ήταν το αρχαίο νεκροταφείο. Σήμερα εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.

ΤΟΠΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ & ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ

Κάθε οικογένεια έχει τον προστάτη άγιο της και στα κτήματά της χτίζει εκκλησία προς τιμή του την οποία λειτουργεί μια φορά το χρόνο στη γιορτή του και πανηγυρίζει. Τα πανηγύρια καταλήγουν σε μεγάλο γλέντι. Έθιμο παλιό που συνεχίζει και η σημερινή νεολαία.

ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΓΛΑΣΤΡΑΣ
Όταν κάποιος νέος ήθελε να δείξει το ενδιαφέρον του για μια κοπέλα έπαιρνε κρυφτά από την αυλή της μια γλάστρα και την τοποθετούσε στη δική του. Έτσι η κοπέλα έπρεπε να ψάχνει τις αυλές, προκειμένου να βρει τη γλάστρα και να ανακαλύψει τον νέο που την αγαπούσε.

ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ
Ο νεαρός μπορούσε να επισκεφτεί τη νύφη το σπίτι της μόνον την ημέρα όπου είχε ορίσει ο πατέρας της κοπέλας. Όταν το ζευγάρι πρωτοκυκλοφορούσε κάποια από τις μεγάλες εθνικές γιορτές, με τον τρόπο αυτό επισημοποιούσε την σχέση του.

ΤΟ ΣΤΡΩΣΙΜΟ ΤΟΥ ΚΡΕΒΑΤΙΟΥ
Την Πέμπτη που προηγείτο του γάμου έστρωναν το κρεβάτι. Οι συγγενείς έφερναν κοφτά χειροποίητα σεντόνια και έστρωναν την πλεκτή κουβέρτα της γιαγιάς. Έριχναν και αγόρι στο κρεβάτι για το καλό για να γεννήσει το ζευγάρι αγόρια.

Ο ΓΑΜΟΣ
Παλαιότερα τα τραπέζια του γάμου διαρκούσαν μέρες. Μετά το μυστήριο ο χορός άνοιγε με τη νύφη που την χόρευαν όλοι οι άντρες από τα δύο σόγια και οι γείτονες ύστερα οι γυναίκες από τα δύο σόγια και οι γειτόνισσες. Τα μεσάνυκτα το ζευγάρι έφευγε οι συγγενείς συνέχιζαν και το πρώτη πήγαιναν και τους ξυπνούσαν με γλυκά τραγούδια και τη μουσική της τσαμπούνας.

ΤΟ ΚΛΕΨΙΜΟ ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ
Το κλέψιμο των κοριτσιών συνηθιζόταν στο νησί μας. είτε επειδή οι γονείς δεν ήθελαν το γαμπρό, είτε επειδή προσχηματίζονταν ότι δεν τον ήθελαν προκειμένου να μη δώσουν προίκα. Στη περίπτωση αυτή, όταν το ζευγάρι κλεβόταν, ο πατέρας της κοπέλας μπορούσε να μη δώσει προίκα, μιας και κατά το έθιμο, η προίκα σε τέτοια περίπτωση δεν μπορούσε να γίνει απαιτητή.

ΤΑ ΧΟΙΡΟΣΦΑΓΙΑ
Μόλις μπαίνει ο Δεκέμβριος και για όλο το χειμώνα έσφαζαν το χοίρο. Χώριζαν τα κομμάτια και ετοίμαζαν τα παράγωγά του. Λουκάνικα, λόζες, πασπαλάδες, τσιγάρα. Όλα αυτά με τη συνοδεία τσαμπούνας, με χορό και τραγούδια. Το έθιμο των χοιροσφαγίων συνεχίζεται και σήμερα.

ΑΠΟΚΡΙΕΣ
Μόλις άνοιγε το τριώδιο άρχιζαν οι προετοιμασίες για τα τζιώτικα φαγοπότια. Βεγγέρες στους στάβλους τσαμπουνότουμπο με συρτό, μπάλο και πόλκα. Στα αποκριάτικα τραπέζια κύρια, πιάτα ήταν ο καπαμάς, οι λόζες, τα λουκάνικα, η ζυλαδιά. Την Τσικνοπέμπτη έφτιαχναν ρυζόγαλο. Οι μούσκαροι συναγωνίζονταν στη φαντασία και τα πειράγματα. Τα κούλουμα τα περνούσαν στο Λιόντα.

ΚΗΔΕΙΑ
Οι Τζιώτες στις κηδείες προσφέρουν παστέλι.

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ
Την προηγούμενη του μνημόσυνου σαν τρόπο πρόσκλησης προσφέρουν «βρεχτό». Το βρεχτό είναι ψωμί βουτηγμένο σε μαύρο κρασί και πασπαλισμένο με ζάχαρη, έθιμο που έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα.

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΙ – ΣΩΜΑΤΕΙΑ:

• Σύνδεσμος των απανταχού Κείων. Έτος ίδρυσης 1895

• Πολιτιστικός Σύλλογος «ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ Ο ΚΕΙΟΣ»

• Ένωση Επαγγελματιών & Βιοτεχνών Κέας «Η ΠΡΟΟΔΟΣ»

• Ένωση Οικοδόμων Κέας

• Αγροτικός Σύλλογος Κέας

• Αγροτικός Συνεταιρισμός Κάτω Μεριάς

• Αγροτικός Συνεταιρισμός Ιουλίδας

• Κυνηγετικός Σύλλογος Κέας

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Ελληνική εκπαίδευση
Λειτουργούν:

• Στην Ιουλίδα: Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο

• Στην Κορησσία: Δημοτικό

• Στο Βουρκάρι: Νηπιαγωγείο

• Στην Κάτω Μεριά: Νηπιαγωγείο, Δημοτικό

Σχολεία ξενόγλωσσης εκπαίδευσης

• Στην Κορησσία αγγλικής και γαλλικής γλώσσας

• Στην Ιουλίδα αγγλικής και ιταλικής γλώσσας

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΤΙΒΟΣ

Τις δύο Κοινότητες Ιουλίδας και Κορησσίας διαδέχθηκε με τον «Καποδιστριακό νόμο» ο ΔΗΜΟΣ ΚΕΑΣ. Το 1996 έχει τοπικό δημοψήφισμα με το ερώτημα της εθελοντικής συνένωσης των δύο Κοινοτήτων σε Δήμο ή όχι. Το δημοψήφισμα αποφάσισε την εθελοντική ένωση των δύο Κοινοτήτων σε Δήμο και ακολούθησαν τοπικές δημοτικές εκλογές για την εκλογή υπηρεσιακού δημάρχου μέχρις ότου συμπληρωθεί η τετραετία της υπόλοιπης επικρατείας, ώστε να συμμετέχει και ο Δήμος Κέας μαζί με την υπόλοιπη επικράτεια στις εκλογές τετραετούς θητείας. Παρελθούσης της διετούς υπηρεσίας του υπηρεσιακού δημάρχου, τον Οκτώβριο του 1998 δύο συνδυασμοί διεκδίκησαν το Δήμο.

Τα εκλογικά αποτελέσματα ανέδειξαν δήμαρχο την κ. Σοφία Πιτυχούτη πρώτη δήμαρχο της Κέας. Στις εκλογές του 1998 για πρώτη φορά στην ιστορία της Κέας εξελέγησαν γυναίκες! Η αρχαιολόγος κ. Σοφία Πιτυχούτη – Δήμαρχος η δικηγόρος κ. Χρυσούλα Τίγκα σύμβουλος της συμπολίτευσης και η καθηγήτρια και εκδότρια της τοπικής εφημερίδας «ΤΕΤΡΑΠΟΛΙΣ» κ. Αικατερίνη Μουζάκη σύμβουλος της αντιπολίτευσης.

HYDROUSSA-EUXANTIS-SERII, KEOS-TETRAPOLIS-ZIA-TZIA

HYDROUSSA-EUXANTIS-SERII-KEOS-TETRAPOLIS-ZIA-TZIA

HYDROUSSA-EUXANTIS-SERII-KEOS-TETRAPOLIS-ZIA-TZIA

Isola delle Cicladi. Luogo tranquillo, sereno, burroni profondi, piccole vallate verdi, pendii cosparsi di ulivi, mandorle, querce, piccole chiesette distribuite un po’ dappertutto, un paesaggio tipico delle Cicladi.

Con un leone posto da “ angelo custode ” di questa “ santa ” serenitá dell’ assoluto ordine naturale, morale e spirituale. Un’ isola che ti incanta e ti conquista con la sua casta nuditá. Rifugio di persone dedite allo spirito e di artisti. Luogo di creazione e di ispirazione. Gente pura, lavoratori della terra e del mare, gioiosa e amante del vino, cerca di domare uno scoglio di 130.50 chilometri quadrati, di trarne frutti per la sopravvivenza propria e del loro bestiame.

Lavoratori di pietra, sono incapaci di trattenersi grati di fronte agli avvoltoi che son venuti a prendere e poi ripartire. Uomini che resistono per non cedere al livellamento del impetuoso sviluppo turistico, che li trova indifesi – 1800 anime di abitanti stabili, ció che rimane a causa del disinteresse e delle scelte sbagliate dello stato.

L’ isola possiede una storia ricca e considerevole, come pure parecchi riferimenti mitologici.

Tra i primi abitatori dell’ isola si considerano gli arcadi con a capo Aristeo, il quale eregge un altare a Zeus Icmeo, offre sacrifici a lui ed a Sirio, affronta gli etezi ( venti d’ estate ) e libera l’ isola dalla siccitá che la torturava. Aristeo, per primo, insegna come allevare il bestiame, inizia all’ agricoltura ed all’ apicoltura. Una seconda colonizzazione avviene intorno al 1200 – 1100 a. C. dai locri con a capo un eroe naupactio, Keos, che dá il nome all’ isola. In seguito, nell’ isola prevale l’ elemento ionico.

Sono quattro le principali cittá fondate, Karthea, Korissia, Iulida e Piiessa.

All’ origine il governo era patriarcale. Piú tardi si trasformó in democratico con un capo e il parlamento; ogni cittá aveva dei simboli ed un sistema monetario proprio. Aristotele aveva scritto

dello stato di Kea un’ opera che è andata perduta. Le leggi erano severe. Le trasgressioni venivano punite con la morte. L’ ingresso

era vietato agli stranieri e ai millantatori presso le comunitá; chi non aveva un lavoro o era pigro, veniva mandato via.

Pare che nell’ isola ci fosse una strana usanza. Gli anziani, al raggiungimento dell’ etá di settant’ anni, si suicidavano bevendo il conio. Secondo la tradizione, questa usanza ebbe inizio quando, durante l’ assedio ad opera degli ateniesi, i vecchi si suicidavano, volendo cosí risparmiare cibo per i piú giovani.

Nel 478 a. C., Kea diviene membro della lega ateniese. Durante le guerre persiane combattono in Artemissio, con quattro navi, ed a Salamina. Nel 378 a. C. diviene membro della seconda lega ateniese.

Nel periodo ellenistico, Kea segue la sorte delle altre Cicladi nelle molteplici controversie e contrasti di Alessandro Magno e dei suoi successori. Nel 146 a. C. si sottomette alla provincia romana della Grecia e nel 42 a. C. viene data in dono da Marco Antonio agli ateniesi.

Molti uomini illustri dell’ antichitá provengono da Kea; i poeti Simonide il Vecchio, Simonide il Leoprepo ( buon parlatore ), Simonide il Giovane, Bacchilide; sofisti e filosofi come Prodice e Pitochise; medici come Eristrate.

Nel periodo bizantino l’ isola si perde nell’ immensitá dell’ impero.

Quando, nel 1204, i Franchi conquistarono l’ impero bizantino, chiamarono l’ isola Zia, da cui proviene l’ attuale nome di Ziá. In questo periodo, molti genovesi illustri utilizzavano l’ isola da soli, quale loro cantiere. Nel 15o secolo, ne presero possesso gli ioanniti di Rodi; e nel 1537 la conquista Hairedin Barbarossa. Infine, nel 1579, l’ isola quasi deserta, passa sotto il dominio dei turchi.

Durante la rivoluzione del 1821 l’ isola, insieme alle altre Cicladi, fá parte dello stato libero greco. Capitale dell’ isola é Iulida. Lí, potrete visitare i resti del castello enetico ( veneziano ) e il leone di pietra. Potrete, anche, visitare il museo archeologico che presenta un grande interesse. Passegerete nelle pittoresche viuzze e ammirerete l’ architettura locale.

Ristoranti tipici, caffé, bar vi porteranno fuori dai vostri orari abituali. A distanza di 5 chilometri da Ioulida, potrete visitare la torre di santa Marina. Carthea presenta un interesse archeologico specifico. Non esiste, peró, una strada percorribile con la macchina e per arrivarci bisognerá camminare, piú o meno, un’ ora.

Lí, si conserva un tempio, exastilos peripteros, dedicato alla dea Atena ( Minerva ), un altro tempio dedicato ad Apollo, resti del teatro antico, dell’ acquedotto e parte della strada che si collega ad Iulida. Gli scavi non sono ancora completati.

Nei villaggi, che incontrerete all’ interno dell’ isola, troverete tipiche case rurali e incontrerete ancora la popolazione rurale dell’ isola, che é la maggioranza.

Andando a Pisses, non potrete vedere nulla che testimoni la presenza

di un’ antica cittá prospera, nonostante si conservino parti di edifici, gusterete peró i prodotti dell’ agricoltura locale, che vengono coltivati nella valle di Pisses, la piú fertile dell’ isola. La spiaggia e il mare pulitissimo vi incanteranno. A Pisses esiste un albergo e un camping in affitto. Dopo Pisses incontrerete Cunduros, un villaggio pittoresco dai mulini a vento. Il porto dell’ isola si trova a Corissia, che é costruita sui resti della cittá antica.

La famosa statua antica di Kuros, che si conserva presso il museo archeologico nazionale, é stata ritrovata nel cimitero antico della cittá. Gli scavi, peró, sono all’ inizio. A Corissia si trova la maggior parte degli alberghi, camere in affitto, come pure dei negozi, caffé, ristoranti e gallerie. Andando verso Vurcari, incontrerete il pittoresco e cosmopolitico porto di Ghialiscari.

Vurcari raccoglie l’ interesse serale dei visitatori, con trattorie di pesce, bar, discoteche e “ busuchia ” . Di fronte a Vurcari visiterete i resti della colonia di santa Irene. La colonia risulta presente verso il primo periodo dell’ epoca cicladica, la sua acme, peró, si colloca al periodo antecedente il tardo cicladico, quando, tra l’ altro, fu distrutta da un terremoto. La colonia e i suoi ritrovamenti, che si trovano presso il museo di Iulida, presentano un grande interesse.

Un muro solido difendeva la colonia a Nord, accanto al quale é stata ritrovata una fontana.

Notevole é stata la scoperta dell’ unico tempio dell’ epoca, dedicato ad una preistorica divinitá femminile, della quale sono stati ritrovati molti idoli di pietra, all’ interno del tempio.

La dea si presenta abbigliata con un manto lungo, che lascia libera la parte superiore del corpo e il petto.

Tutti i ritrovamenti mostrano dei collegamenti stretti con quelli delle altre isole cicladiche e soprattutto con l’ isola di Creta.

Lasciando Vurcari, Ozias, una delle spiagge migliori dell’ Egeo.

Lí, esistono parecchie camere in affitto, ristoranti e “ userí “. Oltre Ozias, potete salire al monastero della Madonna di Castrianí. La pace e il senso del sacro vi affascineranno; il soggiorno al monastero é possibile.

Le spiagge deserte, le baie e le acque pulitissime di Kea vi attraeranno in modo incantevole.

Partendo, non mancate di acquistare la specialitá dell’ isola, il

“ pasteli ” di Ziá, come pure il miele e le mandorle. É certo che l’ isola

vi conquisterá.