ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΧΡΟΝΟΙ
Το 1204 η Βυζαντινή Αυτοκρατορία πέφτει στα χέρια των Ενετών. Το 1207 η Ζία καταλαμβάνεται από τους Φράγκους, ωρίζεται σε 4 μέρη και μοιράζεται σε ισάριθμους Ενετούς ευγενείς. Το 1278 οι Βυζαντινοί απελευθερώνουν το νησί. Το 1296 οι Ενετοί ανακαταλαμβάνουν το νησί. Επί τρεισήμισι αιώνες πειρατές λεηλατούσαν το νησί και κατέσφαζαν τους κατοίκους. Το 1537 η Ζία ακολούθησε την τύχη της Κωνσταντινούπολης, της Βασιλεύουσας. Ο Τουρκικός στόλος καταλαμβάνει το νησί, αλλά δεν κατοικεί. Αρκείται στην είσπραξη φόρων από τους κατοίκους. Το 1566 οι Τούρκοι ενεθάρρυναν Αλβανούς εποίκους να κατοικήσουν στην Κέα. Το 1647 το κάστρο καταστρέφεται από τους Ενετούς. Το 1668 ο τουρκικός στόλος καταστρέφει το νησί. Παρά τα δεινά των λεηλασιών και των καταστροφών στο τέλος του 17ου αιώνα, λειτουργούν πέντε μοναστήρια τουλάχιστον, σε σύνολο 3000 κατοίκων. Ένα από τα μοναστήρια αυτά το ίδρυσε η Αγ.Φιλοθέη που είχε καταφύγει το νησί το 1550. Το μοναστήρι του Προδρόμου ασκήτεψε ο Αγ.Τιμόθεος και ο Μιχαήλ Ακομινάτος. Δημιουργείται επίσης η Κοινότητα της Νήσου Ζίας.
Στις αρχές του 18ου αιώνα η οικονομία του νησιού ανακάμπτει καθώς και η ναυτιλία. Το εμπόριο του βελανιδιού ήταν βασική εξαγώγιμη πλουτοπαραγωγική πηγή μαζί με τη μεταξοπαραγωγή και την κατεργασία γιδόμαλλου. Η εξαγωγή κριθαριού και κρασιού επίσης συνέβαλε ικανοποιητικά στην οικονομική ευρωστία των κατοίκων. Την περίοδο του ρωσοτουρκικού πολέμου 1787-1792, ο Λάμπρος Κοτσώνης που είχε παντρευτεί Τζιώτισσα, χρησιμοποίησε το νησί σαν ορμητήριο. Με τέχνασμα κατάφερε να περάσει τα πλοία του από ένα στενό κομμάτι στεριάς στην περιοχή της Κόκκας. Μαζί με τον υπόλοιπο Ελληνισμό έτσι και το νησάκι μας τα έτη 1817-1818 προετοιμάζει και εντάσσει μέλη στη Φιλική Εταιρεία. Συνέβαλαν επίσης και χρηματικά στον εξοπλισμό για την απελευθέρωση. Οι Τζιώτες έλαβαν μέρος στη μάχη της Τριπολιτσάς στις 23 Σεπτεμβρίου 1821. Και μετά πήγαν και πολέμησαν στην Κόρινθο. 3 μέρες μετά 50 Τζιώτες πήγαν και πολέμησαν στη γειτονική μας Κάρυστο. Το 1823 με το ολοκαύτωμα της Χίου, Χιώτες πρόσφυγες που κατάφεραν να διαφύγουν τη σφαγή, μετέφεραν επιδημία πανώλους στην Κέα. Κατά την παράδοση οι κάτοικοι της Κέας θεραπεύθηκαν και σώθηκαν από τον Άγιο Χαράλαμπο ο οποίος είναι σήμερα ο πολιούχος του νησιού και τη μνήμη του οι κάτοικοι τιμούν με ιδιαίτερη ευλάβεια. Το 1825 εκστρατευτικό σώμα λιαπηδων εγκαθίσταται στο νησί. Οι λιάπηδες λεηλάτησαν, βίασαν, εξευτέλισαν τους κατοίκους και κατέστρεψαν κάθε τι που έβλεπαν. Φέρθηκαν σαν Τούρκοι. Το 1835 ιδρύθηκε ο Δήμος Κέας και το πρώτο σχολείο.
Ο 20ος αιώνας ανατέλλει με τη ίδρυση του εργοστασίου εμαγιέ οικιακών σκευών και κατασκευής στρατιωτικών κρανών στο Λιβάδι. Το βελανίδι και το αμύγδαλο δεν είναι πια εμπορεύσιμα σε αντίθεση με τη γαλακτοπαραγωγή αποτέλεσμα μιας διασταύρωσης τζιώτικης και ελβετικής ράτσας αγελάδας. Το μέλι του νησιού κέρδισε την πρώτη θέση στο Τζιώτικο εμπόριο καθώς και το παστέλι.
